Wat betekent de verlichte gloeilamp
De uitdrukking "Iljitsj bol" is een eeuw lang een gemeenplaats geworden, vergelijkbaar met "Newton's appel" of "Maslow's piramide". Maar de werkelijke redenen voor de fraseologie zijn bij velen onbekend. Het artikel zal u vertellen wat het verband is tussen de eenvoudige gloeilamp en de leider van de revolutie, waar de naam in de eerste plaats vandaan komt, en wie de echte uitvinder van dit lichtgevende apparaat is.
Wat is de "Illich lamp"?
In feite, is het niets meer dan een standaard gloeiende bol zonder een gloeilamp. Hij wordt in een fitting geschroefd die met een draad aan het plafond is bevestigd. Deze manier van verlichten wordt nog steeds gebruikt in veel flats, particuliere woningen en zomerhuizen. Natuurlijk is de helderheid en het bereik van de verlichting van een dergelijk apparaat nogal gering, zodat de "Lenin-lamp" moet worden versterkt met extra lampen.
Nu is het begrip "bol van Lenin" al een fraseologie geworden en heeft het nogal ironische connotaties. Een van de betekenissen ervan is verlichting of ander technisch werk dat haastig, haastig, uit de hand werd verricht.. Dat wil zeggen, er is niet veel zekerheid dat zo'n stuk lang zal blijven bestaan.
Waar komt die uitdrukking vandaan?
100 jaar geleden had de uitdrukking "Illich's lamp" een heel andere betekenis. In het postrevolutionaire Rusland, en met name op het platteland, is in de tweede en derde decennia van de vorige eeuw een begin gemaakt met de uitvoering van het door de Staatscommissie GOELRO opgestelde elektrificatieprogramma voor het hele land.
De historische gebeurtenis vond plaats op 14 november 1920, toen de vader van de revolutie, vergezeld van zijn vrouw Nadezjda Krupskaja, naar het dorp Kashino bij Moskou ging. Hij ging, natuurlijk, niet voor een plattelandswandeling.
De eerste elektriciteitscentrale van het land zou in dat dorp worden geopend.
De kabels waren oude telegraafdraden die lange tijd ongebruikt hadden gelegen; de bedrading en het station werden door de inwoners van Kashino zelf gebouwd, geïnspireerd door de toespraken van Iljitsj. Zij waren de voornaamste "investeerders" in deze grote onderneming, hoewel een aardige som geld ten bate van de technische vooruitgang door Lenin zelf was uitgetrokken. Maar de krachtcentrale werd in Moskou gebouwd. Na het opstarten van het station was er een ceremoniële bijeenkomst en een bezoek van de leider aan de huizen van de boeren om kennis te maken met de plaatselijke manier van leven.
Wat gebeurde er in Kashino op een late herfstmiddag van 1920was een echt keerpunt voor Rusland. Het waren niet langer alleen hoge ambtenaren bij conventies en ceremoniële gebeurtenissen die de lichten konden zien. De gewone gloeilamp opende een heel andere wereld voor de gewone boer en liet zien dat een vertrouwde manier van leven veel gemakkelijker werd met kunstlicht. Hangend aan het plafond opende het kleine wonder der techniek een "portaal" naar een nieuw historisch tijdperk van het land.
Interessant. Het beroemde gezegde "Hangende peren - je kunt ze niet eten" is een kenmerkende trend uit die jaren.
Aangenomen wordt dat de elektrificatie van de achterbuurten de aanzet heeft gegeven tot de actieve invoering van elektriciteit in de grote steden. Dit verklaart het fenomeen van de "Lenin gloeilamp".
Wie is de echte uitvinder
Over het algemeen, de "Lenin lamp" is een van de meest typische clichés van de Sovjetpropaganda.. Ieder min of meer weldenkend mens begrijpt dat de revolutionaire leider niets rechtstreeks te maken had met de uitvinding van de lichtgevende "peer". Prototypes van de gloeilamp werden in de eerste helft van de XIX eeuw gemaakt door de Europese uitvinders-innovatoren Delarue, Jobar, Starr en Goebel. De echte doorbraak werd echter gemaakt door de Russische uitvinder Alexander Lodygin. In de zomer van 1874 patenteerde hij een gloeilamp waarin de gloeidraad bestond uit een staaf koolstofvezel in een afgesloten vacuümvat. Onmiddellijk werd deze uitvinding gewaardeerd en erkend in de vooruitstrevende landen van West-Europa, aangevoerd door Duitsland en Groot-Brittannië.
In vergelijking met vorige versies van de lamp had de Ladygin-lamp een langere levensduur en een hoge mate van dichtheid. Dit maakte het mogelijk het onder alle omstandigheden te gebruiken en niet alleen in laboratoria.
Aanbevolen lectuur: Geschiedenis van de uitvinding van de gloeilamp
Het was Lodygin's meesterwerk dat de basis werd, het prototype van waaruit alle latere wijzigingen van de verlichtingsarmaturen plaatsvonden. Slechts 5 jaar later vond de Amerikaan Thomas Edison een verbeterde versie uit van wat door Lodygin was gerealiseerd en patenteerde deze. Alexander Nikolajevitsj zelf verlaat het tsaristische Rusland aan het begin van de 20e eeuw en gaat naar de VS. Daar experimenteerde hij met wolfraam en andere lichtgrijze metalen, vond de wolfraamdraad voor lampen uit en patenteerde deze, waarna hij de rechten verkocht aan General Electric Corporation. De 75-jarige vernieuwer verliet deze wereld in New York in 1923.